第二百九十三章 我在唐朝讲西游

加入书签


            .show-app2{width:100%;clear:both;display:block;margin:0    0    10px    0;border-radius:    3px    3px;border:1px    solid    #f2f2f2;}    .show-app2-content{float:left;width:70%;background:#dff0d9;font-size:14px;padding:10px    0px;color:#3d783f;border-radius:    3px    0    0    3px;line-height:    22px;}    .show-app2-content    .show-app2-cover{float:left;margin:0px    10px;height:40px;width:40px;}    .show-app2-content    .show-app2-detail{float:left;}    .show-app2-content    .show-app2-detail    p{margin:    0;}    @media    (max-width:    768px){.show-app2-content    .show-app2-detail    .show-pc{display:    none;}}    .show-app2-content    img{width:36px;height:36px;border-radius:50%;}    .show-app2-button{background:#44a048;border-radius:0    3px    3px    0;float:left;width:30%;text-align:center;padding:10px    0px;color:#fefefe;font-size:14px;position:    relative;line-height:    22px;}    .show-app2-button:after{content:"";width:8px;height:8px;border-radius:50%;background:#ff6666;position:absolute;top:3px;right:3px;}                            窗外的雨淅淅沥沥的下着,雨水顺着房檐滴落,发出滴滴答答的轻响。

        殿里飘荡着檀香的味道,侍女恭敬的给房俊奉上香茗,悄悄退在一边。

        “这是看得什么书?”房俊大大咧咧的坐在晋阳公主的软塌上,丝毫没有作为臣子的恭谨,顺手翻开放置在一边的书本。只见书的封皮上赫然写着《数学》两个字……

        “呃……这是哪儿来的?”房俊颇为意外,这本书他尚未编纂完成呢,目前只有他自己手里有一本,翻开仔细瞅了瞅,笔迹飘逸俊秀,应该是李淳风那牛鼻子的笔迹,心里便释然。

        这个牛鼻子,果然是道门的另类啊,必定是他在山顶的营房中手抄的。这可是涉及到版权的问题,不问就抄,是为无羞耻也;再者,若是怀着学习学问的心态去抄,也算情有可原,可你这牛鼻子居然拿着它拍李二陛下的马屁,是为无节操……

        果不其然,晋阳公主娇声道:“这是李道长献给父皇的,说是姐夫你的大作,兕子便跟父皇讨了来。”……
    本章未完,请点击下一页继续阅读!

本站网站:www.kuaishuku.net